'We leven als God in Frankrijk'

SINT-OEDENRODE – Twee dankbare en gelukkige mensen vieren hun zestigjarig huwelijksfeest: Harrie van Genugten en An Hulsen. Er waren wel eens donkere wolken, maar die hadden altijd een zilveren randje.

Harrie en An wonen in een mantelzorgwoning achter het huis aan de Boskantseweg waar ze samen lang zelf in hebben gewoond. In het huis woont nu dochter Jacqueline. “We hoeven maar te kikken en ze is er. We hebben een lot uit de loterij,” zeggen Harrie en An.

De jongens fietsten rond het huis

Ze leerden elkaar 67 jaar geleden kennen. Op een manier zoals dat vroeger ging. “Als er ergens meiden waren dan fietsten er jongens rond,” zegt An Hulsen. Harrie fietste rond haar huis.

Op een gegeven moment lag er een kaartje van Harrie in de brievenbus van An. Daarop stelde hij zich voor als die jongen die toen en toen bij haar thuis was geweest. Een paar weken later gingen ze samen dansen. Ze hebben elkaar nooit meer losgelaten.

Door weer en wind

De verkering duurde zeven jaar. Een paar keer per week fietste Harrie naar het ouderlijk huis van An. “Door weer en wind,” zegt zij. Hij: “Er waren toen nog geen wegen zoals nu. Er waren modderwegen en soms moest je de fiets op je nek nemen. Maar ja, het zat in het hart hè . . . “

Ze denken nog allebei met plezier aan die tijd terug. Harrie vertelt hoe ze samen vanuit Rooi op de brommer naar Amstelveen gingen en daar bleven overnachten. Het was een heel avontuur, ruim zestig jaar geleden. “We hebben niet bij elkaar geslapen. Ho, ho . . . Dat was er toen niet bij,” zegt Harrie.

Bruidsjurken voor de hele familie

Na zeven jaar vonden ze een huis in de buurt van het ouderlijk huis van An. Ze konden trouwen. Dat was een bijzondere dag, want ze trouwden tegelijk met een zus van An. Twee andere zusjes waren bruidsmeisjes. An maakte toen al zelf veel kleding. Voor deze speciale dag maakte ze haar eigen bruidsjurk, die van haar zus en kleding voor haar moeder en de bruidsmeisjes.

“Dat is altijd mijn vak geweest. Ik heb ook bruidsjurken voor anderen gemaakt,” vertelt An.

Harrie werkte altijd in de levensmiddelensector. Eerst bij groothandel Van der Hagen, later bij de ETOS en uiteindelijk bij de Sligro. Hoewel hij al lang met pensioen is neemt hij nog steeds deel aan de activiteiten die Sligro voor gepensioneerden organiseert. Harrie geeft hoog op over de aandacht die het bedrijf geeft aan de gepensioneerde medewerkers.

Cloeck en Moedigh

Samen waren ze actief lid van de bridgeclub en jeu de boulevereniging Cloeck en Moedigh. Van die vereniging zijn ze erelid.

Uiteindelijk vonden ze een plekje in hun mantelzorgwoning bij Jacqueline. “Zoiets durf je niet te vragen aan je kinderen, maar ze kwamen er zelf mee,” zegt An. “Dit is echt een lot uit de loterij. Als dit nog een tijd zo mag duren dan hebben we een goed leven gehad. We leven als God in Frankrijk.”

Zilveren randje

Maar hoe zit het nu met die donkere wolken en dat zilveren randje. “Dat zit zo,” zegt Harrie, “toen wij trouwden zei pastoor Schoofs: het is vandaag prachtig mooi weer. Maar er zullen ook wel eens andere dagen komen. Er zullen ook wel eens buien over komen maar aan die buien zal altijd een zilveren randje zitten. Dat vond ik altijd heel mooi. Dat heb ik altijd onthouden.

“Daar gingen we het huwelijk mee in,” lacht An. “Och ja, we hebben het er goed mee kunnen doen. Als we hier nog een paar jaar met onze familie kunnen leven dan hebben we het goed gemaakt.”